Ένας συντάκτης έκανε το τελευταίο ρεπορτάζ στην πόλη πριν το lockdown. Κυριακή πρωί ξυπνάω και κατεβαίνω Πειραιά με ηλεκτρικό,...
Κυριακή πρωί ξυπνάω και κατεβαίνω Πειραιά με ηλεκτρικό, κουβαλάω μαζί το ποδήλατο για να είμαι πιο άνετος όταν αποβιβαστώ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ΔΕΝ είχε ξεκινήσει ακόμη το lockdown.
Κορονοϊός: Δείτε την εξέλιξη των κρουσμάτων λεπτό προς λεπτό
Το τρένο είναι εντελώς άδειο, τελευταίο βαγόνι, εγώ και άλλοι δύο, ο ένας μιλάει στο τηλέφωνο με μάσκα και γάντια, ο άλλος κοιμάται σε μία γωνία, πιθανότατα χθεσινός.
Βρίσκομαι σε μία κατάσταση ημιπανικού, τι θα γίνει, που πάει αυτή η κατάσταση, που θα μας βγάλει κτλ. Όλοι οι σταθμοί είναι εντελώς άδειοι και μέχρι τον Πειραιά, από Ομόνοια που μπήκα, δεν έχει επιβιβαστεί κανένας.
Όλες οι ταινίες με ζόμπι έρχονται στο μυαλό, όλες οι ταινίες με μηδέν κόσμο έξω, άδεια όλα, ο ήλιος όμως κανονικά στη θέση του πίσω από τα σύννεφα, σήμερα το πάει για βροχή βέβαια αλλά δεν μασάμε, μία τεράστια περιέργεια με τρώει να δω το λιμάνι.
Αύριο είπανε για απαγόρευση της κυκλοφορίας αλλά η απαγόρευση είναι ήδη εν ισχύ. Κανείς δεν είναι έξω. Κατεβαίνω από τον ηλεκτρικό και πάω καρφί για την παραλιακή, όλο ευθεία. Ξεκινάει το αστείο. Κανείς έξω, μόνο αστυνομία βλέπεις και περιστέρια. Τα καράβια αραγμένα στην κανονική τους θέση, δεν κουνιούνται καν οι βάρκες.
Πολλές εκκλησίες στον Πειραιά, αυτό δεν το είχα παρατηρήσει, κάθε τριάντα μέτρα και μία εκκλησία, όλες άδειες, στο δρόμο δεν κυκλοφορεί κανένας πεζός, μόνο πολύ λίγα αυτοκίνητα στο δρόμο, τα καταστήματα κλειστά.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας ξεκίνησε μία μέρα πριν, αισθάνομαι σαν να ζω στο μέλλον. Πάω μέχρι το Λιοντάρι του Πειραιά στο Χατζηκυριάκειο, ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο «κοιμάται», καμία ένδειξη ζωής μέσα, κάποιοι έχουν αράξει και τα πίνουνε δίπλα από το άγαλμα μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Η μόνη ένδειξη φυσιλογικής ζωής πολύ ώρα τώρα.
Ανεβαίνω Χατζηκυριάκειο και κάνω βόλτα στις ιστορικές ταβέρνες, όλες κλειστές, κατεβασμένα ρολά, φτάνω σχολή ναυτικών δοκίμων, ερημιά, δεν ακούγεται τίποτα, ρίχνω μία ματιά στη θάλασσα από κάτω και μοιάζει κι αυτή σιωπηλή, ακούνητη, σούπα. Μετράω τα καράβια στο βάθος, 16.
Ο δρόμος μου με βγάζει κάτω από ένα ψηλό κτίριο στην παραλιακή, πίσω, κοντά στον ηλεκτρικό. Μερικοί άνθρωποι είναι καθισμένοι σκόρπια στα σκαλάκια, άλλοι καπνίζουν, άλλοι κοιτάνε το κενό με πρόσωπα απελπισμένα και κάπως άδεια κι αυτά όπως οι δρόμοι.
Πιάνω κουβέντα με τον κύριο Γιάννη. Μου λέει πως μέσα στο κτίριο έχει κουκέτες και πως τους φέρνουν φαγητό κάθε μέρα, δεν ξέρει όμως από πού έρχεται το φαγητό.
«Βλέπουμε και τηλεόραση τα απογεύματα» λέει ο κύριος Γιάννης. Φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένος από τη ζωή. Τον ρωτάω πως βρέθηκε εδώ κι αν είναι κάτοικος Πειραιά. «Όλοι έχουμε τη δική μας ιστορία, οι περισσότερες είναι τρομερά βαρετές, προσπαθούμε όμως ο ένας να είμαστε εντάξει με τον άλλο, είμαστε σαν οικογένεια».
Οι άλλοι δεν θέλουν να μιλήσουν, ανησυχούν για τον κορονοϊό, οι περισσότεροι είναι πάνω από 50 και όλοι έχουν κάποια χρόνια αρρώστια. Όλοι όμως τηρούν τους κανόνες υγιεινής μέσα στις κουκέτες.
«Προσπαθούμε να είμαστε φυσιολογικοί. Τουλάχιστον έχουμε φαγητό και στέγη, άλλοι ζουν ακόμη εντελώς στο δρόμο» λέει ο κύριος Γιάννης. «Θέλουμε όλοι να περάσει αυτό το πράγμα με τον ιό, πρέπει να είμαστε ενωμένοι, δεν έχει σημασία τι κάνει ο καθένας ή τι έκανε, ο ιός δεν κοιτάει τέτοια».
Φεύγω. Μπαίνω πάλι στον ηλεκτρικό. Μία τεράστια οικογένεια τσιγγάνων μπαίνει με φωνές, τελευταίο βαγόνι. Κανείς άλλος δεν μπαίνει μέχρι Ομόνοια. Επανάληψη.
Δεν πάω σπίτι, έχει ήδη σχεδόν πέσει ο ήλιος, έχει ρίξει μία ελαφριά βροχούλα, το σκηνικό όμως δεν αλλάζει, άδειοι δρόμοι, κανείς δεν περπατάει, πολύ λίγα αυτοκίνητα, σκηνικό post apocalyptic εντελώς.
Ομόνοια, Ακαδημίας, Κλαυθμώνος, Πανεπιστημίου, όλα άδεια. Μία γυναίκα περιμένει στη στάση, της λέω να την πάρω μία φωτογραφία, φοράει μάσκα, μου λέει:
«Πήγαινε σπίτι σου».
Η φωνή της με πάγωσε. Σίγουρα δεν με κολλάει κορονοϊό αλλά μου μεταδίδει την απελπισία και την απογοήτευση της, τον φόβο της, την αγωνία της για τα πρόσωπα που αγαπάει και σκέφτεται.
Την ακούω και γυρνάω στο σπίτι μου.
Από αύριο απαγόρευση κυκλοφορίας. Ελπίζω όλα να γίνονται για το καλό όλων μας.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις την Αθήνα και τον Πειραιά όπως δεν τα έχεις ξαναδεί, άδεια, χωρίς ανθρώπους:
Δεν υπάρχουν σχόλια